4 de maig 2025

Cardedeugram

 Gairebé farà quatre anys que visc en aquest poble, al Vallès Oriental. I cada dia encara em sorprenc quan entenc que estimo tots els indrets que el conformen. Els seus carrers, els seus silencis, els seus paisatges... Moltes vegades em puja una cremor per dins quan contemplo el Montseny en la llunyania. Cada imatge que intento retenir a la meva pupil·la, em reconforta en els moments difícils. És així, sense exageracions. Aquí hi trobo pau malgrat tot, malgrat que al meu voltant quasi tot, massa sovint, sembli trontollar. I és aquesta pau la que m'ajuda a relativitzar el malestar que em produeixen certes absències, certs pensaments.Hi soc, aquí em trobo mimetitzada, criant al meu petit, a la meva estrella, aquella oreneta que em va visitar un dia i es va convertir en el motor de la meva vida!

El post l'he titulat Cardedeugram. És així com etiqueto les fotos dels indrets i els voltants del poble quan les pujo al meu Instagram. 

Un dia explicaré el perquè aquelles arrels que dibuixava a la meva pell, tenien sentit estant a on soc.

CARDEDEU, t'estimo.


























31 de maig 2022

Petits moments

Petits moments que t´omplen de vida. Rialles que creies perdudes i que apareixen quan menys t´ho esperes. Converses relaxades. Temps sense rellotges. I un regust dolç d´allò que va ser i que, d´alguna manera, torna en forma de retrobaments. És llavors quan respires, quan somrius, quan aixeques la vista  i et sembla veure que aquest cel, és el mateix de sempre, el que semblava t´havien tapat per sempre. La vida és això, moments. I alguns es perden esperant que tot sigui perfecte. No penso deixar-los escapar mai més. Són un tresor , per petits que semblin. Per grans que et quedin a força d´enyorar-los. No vull somiar-los mai més. Hi són aquí i els puc tocar.

26 de febr. 2022

In memoriam

Qué lejos han quedado vuestros sueños, vuestras almas, marineros, todo aquello que anhelabais ver. Qué lejos aquellos que os esperan siempre. Bajo un cielo inmenso, habéis sucumbido a un mar feroz, despiadado. Que da la vida. Y que la quita. Que ese mar, os sea leve. Sus olas siempre pasearan por la orilla de Marín, vuestro recuerdo.



18 de febr. 2022

Dia... i nit

El sol y la luna de frente en una mañana que sostiene sus preciosos recuerdos. Tan cercanos a la vista, tan distantes en el espacio. Contemplándose sin reconocerse siquiera, como si nunca hubiesen sido uno solo. Sin posibilidad de reencontrase. Solos en la inmensidad de un mundo que no era como pensaban.


22 de jul. 2021

Si hubieses salido sin mirar atrás...

Tantas cosas han cambiado en mi vida…He de reconocer que algún cambio, en especial uno, ha significado un nuevo horizonte, la llegada del amor más puro e infinito, algo que no había conocido y que hace que tu mente y tu corazón se expandan de manera increíble. Jamás podré agradecerle suficiente a  la vida por brindarme la oportunidad de dar vida a otro ser, de luchar por ser mejor persona a su lado. ¡Buf! Es como un renacer extremo, una catarsis que te obliga a dejar de lado mucho a lo que te aferrabas.


Pero hay tantas otras que siguen igual…

A veces releo escritos de cuando era una adolescente, de cuando a pesar de estar descubriendo el mundo, tenía muy claro que el camino de la vida se recorre en solitario, por mucho que te rodees de gente, por muchas personas (o pocas) que quieras o te quieran. Que esas mismas personas vienen y van y hay que dejarlas entrar y salir. No me importaba. Absorbía la vida y las enseñanzas de quién ella me ponía en el camino, fuesen buenas o malas. No le temía a nada. Era consciente y amaba la sensación de que fuese así. Y lo fue durante años. Pero ahora, en este preciso instante, en este momento vital, duele. Porque un día cambié la visión de que nada era para siempre, y creí, o quise creer, que había cosas, personas, lugares, momentos, destinados a quedarse a tu lado. Y de nuevo el universo me ha enseñado, que no es así.

Cuando una piensa en cuál es el propósito de la existencia que le ha tocado vivir, me gusta pensar que es dejar huella de una manera u otra, en la vida de quienes me han conocido. En unos será profunda, en otros leve o apenas imperceptible, habrá quien piense que nada pude enseñarle… y no pasa nada. Lo único que pides es que nadie crea que sería mejor no haberte conocido ¿puede haber algo más horrible que eso? “Ah si!, Mónica, aquella chica soñadora pero complicada, a veces distante, a veces cercana, OJALÁ NO LA HUBIESE CONOCIDO” o peor aún "CONOCERLA FUE LO PEOR QUE ME PASÓ EN LA VIDA"….Suena tan mal… Por primera vez me siento perdida ante la expectativa de significar algo así para nadie. Solo espero releer esto en unos años y darme cuenta que hasta eso, formaba parte de mi aprendizaje, de mi camino. Pero ahora mismo es como si me hubiesen vaciado por dentro, como si me hubiesen arrancado la ilusión y las ganas de comerme el mundo que siempre me han caracterizado a pesar de los malos momentos y gracias a los buenos.

Quiero dejar ya de estudiar, VIDA, de aprender. De verdad, he tenido suficiente ¿no puedes darme un poco de tregua? Solo un poco…

 



24 d’oct. 2020

Círculos

Qué importante es que alguien te recuerde de vez en cuando quién eres y lo que has conseguido... Que te haga valorar tus conquistas, mirar atrás y contemplar todo aquello que has sido capaz de superar, cada uno de los momentos en los que supiste reírte del pasado y crear algo bonito y grande. Tomar conciencia de lo dura que fue tu niñez, de lo solitaria que fue tu adolescencia, de las marcas tan terribles que te dejaron ciertas personas... pero también de lo valiente que fuiste por dejar eso atrás, por aprender a perdonar, por buscar un camino propio ajeno al dolor. Y encontrarlo. Por conseguir cumplir muchos de tus sueños con la única guía de tu corazón.

Esa soy yo y esos son mis logros y hoy me apetecía gritarlos al mundo. Porque sí, porque fui capaz de romper un círculo que podría haberme atrapado condenándome a repetir errores ajenos. Y ese círculo debe permanecer así para siempre. Roto en mil pedazos. 


4 d’abr. 2020

Mi pequeña golondrina

 

Mi pequeña golondrina. Mi Yago pequeñín. Porque ahora ya tienes nombre. Eres tú quién se coló por mi ventana. Hoy voy a conocerte, hoy nos vamos a ver por primera vez. Contemplaré  y tocaré con suavidad esa carita que hace tanto tenía dentro y sé que me enamoraré irremediablemente de ti. ¡Qué feliz me haces! Ni te imaginas cómo ni de qué manera. Echaré, no obstante, de menos, el llevarte dentro de mí. Perdóname si en algún momento te he agitado o te he puesto triste con mis pensamientos. Espero que también hayas sentido las alegrías y te te sepas muy querido y deseado.

Ahora empieza una nueva etapa, la más preciosa de mi vida. Te has colado en nuestras vidas y papi y yo nos esforzaremos por hacerlo lo mejor posible e intentaremos hacerlo juntos.

Espero que tu entrada al mundo no sea muy traumática y que yo esté a la altura de acompañarte en este trance vital y el resto de tu vida. 

Mi pequeña golondrina... eres ya puro amor.